مدح و ولادت امام موسی کاظم علیه‌السلام
آن جا که عاشقی است همیشه فضای ماست در مرغ زار دربه دری ردپای ماست وقتی که نان سفـره ما از محبت است صدها هزار حاتم طائی گـدای ماست دیـن و طـریـقـت هـمـۀ انبـیـا عـلیست ای مدعی بدان تو که این ادعای ماست ناخالص است دین بدون علی سرشت شاه غـدیر صاحب رکـن ولای ماست مـثـل کـلـیـم تکـیـه به جـایی نمی زنیم وقتی که عشق حضرت موسی عصای ماست موسای ما ز نسل شهـنـشاه خـیـبـر است نوری ز طیف عاطفه موسی بن جعفر است شـکـر خـدا که بـنـدۀ ایـمانی اش شدیم کشتی شکـسته ایم که طوفانی اش شدیم ما در پـنـاه چـتـر ولایـش نـشـسـته ایم خیس از نزول رحمت بارانی اش شدیم ما را گـره زدنـد بـه زلـف رهــای او آزاد عـالـمـیـم که زنــدانـی اش شـدیـم اولاد او بـه کـشــور مــا آمـدنـد و مـا خادم شدیم و نـوکـر ارزانی اش شدیم هم خاک بـوس دخـتـر او در میان قـم هم ریزه خوار پور خراسانی اش شدیم خاک و زمین ما همه در اختـیار اوست ایــران امــام زاده ســرای تـبـار اوسـت در هـفـتـمـیـن حضور زمیـنی آسـمان او شـد بـلـنـد مرتـبـۀ جـمـع خـاکـیـان آری ملاک سنجش ایمان ولایت است ما شـاکـریـم او شده هـفـتـم امـامـمـان ما با وجـود او به خـدا گـم نمی شـویم زیرا که او به شیعه دهد راه را نشان با عشق او به وقت حساب و کتاب و قبر وا می شود زبـان فـرو بسته در دهان او سومین لقب گرفته به باب الحوائج است حاجت نمی برم به خدا پیش این و آن حاجت روا شدن ز درش کار ساده است این کـمـتـرین عـنـایت این خانواده است امـشـب صـلای آمــدن عـیـد مـی زنـم خود را به حـال مستی تـشدید می زنم با عـشـق او برای طپـش های عاشقی بر قـلـب خود علامت تـمـدیـد می زنم تـمــثـال آفـتــابــی او را بــه روی دل بـخـتـم اگـر کـه آمـد و تـابـیـد می زنم مـحـتـاج هـستم و درِ کـوی کـریـم را دارالاجـابـت است و به امـیـد می زنم تــا دیــدمــش دلــم از غــصــه آب شــد کــوه دلــم ز آتـش عـشـقـش مــذاب شـد |